Als kind was ik niet goed in sport. Ik was niet lenig en ik had geen balgevoel. Pas op mijn twaalfde haalde ik mijn zwemdiploma A. Toen ik als student ging roeien, miste ik kracht. Daarna heb ik alleen nog bewegen op muziek, in alle variaties, gedaan. Dit was individueel, niemand had er last van als ik de pasjes niet goed of niet in de maat maakte.
Wat ik wel kon was schaatsen en fietsen maar dat noemde ik geen sport. Als er ijs lag, kon je de gelegenheid toch niet voorbij laten gaan om een rondje te schaatsen. Fietsen was pure noodzaak om ergens te komen. Ook de avondwandelvierdaagse ging mij goed af.
Toen wij in Steenwijk kwamen wonen, ging mijn man Jan Willem op hardlopen, loop-je-fit. Een na een jaar liep hij al een halve marathon. Ik was vol bewondering, ik zou dat nooit kunnen. Zaterdagsochtends was hij vroeg uit bed. Ik bleef dan nog even liggen en ging daarna de was doen. En dan kwam hij terug met verhalen over hoe lekker hij gelopen had en hoe mooi het was op de Woldberg of een andere plek waar ze hadden gelopen.
Het begon toch te kriebelen en ik heb mij opgegeven voor loop-je-fit. Ik kon mij niet voorstellen dat ik een half uur achter elkaar zou kunnen hardlopen en tot op het eind van de cursus is dit een psychologische barrière geweest. Maar uiteindelijk lukte het toch.
Ik ben lid geworden van Start ‘78 waarbij ik mezelf de volgende voorwaarden heb gesteld: ik hoef geen goede tijden te lopen, ik ga geen loopjes doen waarvoor ik ver moet rijden en ik neem geen bestuursfunctie aan. Daardoor ben ik een passief lid voor de vereniging. Maar wel een lid die probeert er elke dinsdagavond en zaterdagochtend te zijn.
Ik geef het stokje door aan de nestor van ons loopgroepje Wea ter Wal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten